مرگ خاموش «نیما رضویان» وسکوت معنی دار جامعه حرکت ملی آذربایجان

7 روز از مرگ (و به عبارت صحیح تر “شهادت”) نیما گذشت. آنهایی که او را از نزدیک میشناختند، به خوبی میدانند که ما چه گوهر گرانبهایی را از دست دادیم. وی بعد از شهادت «بهزاد صبوحی نژاد» در جریان قیام خرداد ماه سال 1385 جزء معدود کسانی بود که با وجود جو شدید امنیتی و خفقان حاکم، نگذاشت تا نام و یاد این شهید غیور در تلاطم حوادث به فراموشی سپرده شود. نیما که روزهای سختی را در سیاهچاله های رژیم ایران سپری کرده بود، بعد از آزادی از زندان و با وجود مخالفت خانواده و دوستان و فشار سنگین و طاقت فرسای نیروهای امنیتی و اطلاعاتی رژیم مصمم تر از همیشه گام در میدان مبارزه بر علیه دشمنان قسم خورده آذربایجان نهاد.
«جلال محمدی، کاظم احمدی و مصطفی قلی زاده» از مسئولین و دست اندرکاران نشریات «میثاق و ایران شمالی» از اصلی ترین افرادی هستند که در هفته های اخیر چندین و چند بار نیما رضویان را تهدید به مرگ کرده بودند. نیما چند روز قبل از مرگ با مراجعه به دفتر نشریه میثاق (چاپ تبریز) با اصغر نعلبندپور و جلال محمدی، سران این نشریه درگیری لفظی پیدا کرده بود و آنان را به خاطر توهین و اهانت به فرهنگ و زبان ترکی مورد بازخواست قرار داده بود که جلال محمدی در جواب او گفته بود: «امثال چون تو را در قدیم صادق خلخالی و اسدالله لاجوردی به گور فرستادند، امروز اگر آنها نیستند، ما جای آنها را به خوبی پر کرده ایم».